گرمی دستانت را بهانه کردم و گریستم...

ولی هنوز آنقدر سردم که حتی، دماغم بوی بودنت را احساس نمی کند.

مغزم به جوش آمده ولی همچنان خلیِ خالیست.

احساس می کنم امروز را برای همیشه فراموش نخواهم کرد.

                              ولی باز فردا...

همین روزهایی که گذشت، اگر بهانه‌ای نبود برای دیدن تو، شاید...

آری هر روز که می گذرد، گویی سردتر می شویم.

گویی، دورتر می شویم، گویی غریب تر می شویم، گویی ...

گاهی اوغات که بیشتر فکر می کنم، نه نگاه می کنم پشت سرم را،

احساس می کنم نزدیک تری، احساس می کنم زیباتری؛

                               دوباره بیشتر دقت می کنم، حتی نیستی...،

                                نبودنت هم غمی دارد به اندازه دنیای بودنت

راست گفتم این روزها از همیشه دورتری ولی نزدیک تری!

                                                                      به قلب من...

                  آمدنت آرزویم، دیدنت آبرویم.

عشق را نقاشی می کنم

                                 با چشمان گریانم

                                                      و باز در انتظار نگاه....

گفتم از هرآنچه در یاد دارم می نویسم..

روز سوم: قراربی‌قراری

باز هم هویزه، هویزه‌ای که برای من یادآور خاطره‌ای است که شاید از یاد نبردن آن برایم خوب باشد، چون هر بار به راهی، دوباره از آرشیو خاطرات سرکی کودکانه و جاهلانه می‌کشد و ...

ولی خودم دوست ندارم آن خاطره را تکرار کنم...

نفهمیدم، شیطان بود که راه می‌ساخت یا دوست...

اما هر آنچه بود دست دوستی مان را سخت فشرد...

گفتم دوست ندارم... اما...

ادامه مطلب...