پست 110، پستی که خیلی وقته ذهنم مشغولشه تا بنویسمش، می خواستم خاص باشه و ویژه، می خواستم رنگی داشته باشه به رنگ تمام رنگ های زیبای جهان، می خواستم رنگ عدالت داشته باشه، رنگ علی داشته باشه و رنگ خدای علی....

چند هفته است جای این پست خالیه و دیگه وقتشه پرش کنم،

نمیدونم چرا اینقدر طول کشیده تا بنویسمش و حالا هم بعد چند هفته که نوشتمش بذارمش...

چرا تا امروز طول کشیده نمی دونم!؟!

ولی حالا در همین حد کافیه و فقط یک کلام می نویسم:

علی اولین بسیجی تاریخ بود.

حنجره راهی است برای فریاد، فریاد رهایی، فریادی که سبک می کند تمام جانت را.

ولی وقتی راه گلویت بسته است چه؟؟!؟!

راهی سراغ داری جان خسته ات را آسودگی بخشی؟؟!؟!

راهی سراغ داری که فشار انفجار دل صد بار شکسته ات را التیام بخشی؟؟!؟!

راهی سراغ داری که مرهمی باشد نادیدنی بر زخم عمیق درونت؟؟!؟!

راهی سراغ داری جز ...؟؟؟!!!!!؟

آری!

راهی هست به روشنی قرن های انتظار، راهی هست به سبزی عبود لحظه های منتظران و راهی هست به سرخی راه عاشقان..

آری، راهی هست به وسعت تنگنای قلب تو، راهی که کوچه هایش همیشه روشن است به نور ایمان

راهی که ستون های دیوارهای خانه های کناره ی آن، توسلی است به عظمت 14 بار التماس!

راهی که سقف بالای سرت، رنگی ندارد جز رنگ خدا، رنگی به رنگ احساس نیازی به رمز اللهم الرزقنا...

آری راهی سراغ دارم به وسعت محبت علی(ع)

آری هر وقت دنبال راهی میگشتی، خستگی سنگینی غصه هایت را کم کنی، بایست، لبخند بزن، به آسمان نگاه کن و از ته قلبت بخند.

ببین همیشه هم فریاد راه رهایی نیست...

                           همیشه یادت باشد وقتی تنهایی سکوت کن، فریاد نرن

                                                                                                    بخند!!!