از سحرگاه جنون می نویسم، از جنونی که تمام وجودم را پر از تو و سرشار از حضورت کرده و یادت که حتی یک لحظه تنهایم نمی گذارد.

از آسمان آبی، موج های دریا و سیاهی شب بارها نوشتم که شاید خود را در عمق بی کرانگی آن ها آرامش بخشم.

نمی دانستم که تا کرانه ای نیابم احساس امن بودن را نخواهم داشت.

احساس امن بودنی که فقط سرشار است از عشق تو

ادامه مطلب...

پنجشنبه صبح رفتم پیش محمدرضا، البته سری هم به بقیه رفقا زدم؛ ولی راست کار ما محمدرضاست.

قرآن بالای سرش رو برداشتم و از جلدش درآوردم، نیت کردم و بسم الله گرفتم...

نامرد از ته دل ما خبر داشت، زد رو خال.

هرچی بیشتر نگاهش می کردم انگار بیشتر بهم می خندید.

"نمی دونم باید چیکار کنم هنوز به 2 راهی انتخاب نرسیدم ولی نزدیکه"

ان شاء الله که خیره.

م ب ا ر ک ب ا ش ه.!