بسم الله العشق

یه پنج شیش روزی بود که اومده بودم خونه ولی جرئت نداشتم پامو بذارم بیرون .

یه بارم قصد کردم برم و ببینمش ولی قلبم فرمون نمی داد تا پاهام حرکت کنن.

دم غروب بود و مامان گفت بریم منو برسو نی یه جاییو چنتا وسیله رو هم با خودت بیار خونه ؛منم گفتم باشه و رفتیم. وقتی منتظر بودم وسایل رو بیارن با خودم گفتم دیگه وقتشه ، الان بهترین فرصت تا دوباره چشمامو عاشق کنم.

رسیدم خونه ،وسایل رو که پایین گذاشتم  زود گوله کردمو رفتم همونجایی که یه 6 ماهی بود نتونسته بودم بیام همونی رو ببینم که 6 ماهه نتونسته بودم ببینم.

آره ، اگه امروز نمی شد. شاید دیگه فرصت نباشه.

دیگه رسیده بودم پیاده شدم و کاپشنمو پوشیدم و یه خورده دقیق تر نگاه کردم .آره انگار کسی نبود و لامپ ها هم خاموش .

رفتم جلوتر، دیدم یه لامپ روشنه با خودم گفتم حتما هست، رفتم جلو تر دیگه مطمئن شدم که تنهاست ، دیگه وقتش بود.

در آهنی باز بود و قفلش روی یه پاشنه. در زدمو دستگیره رو فشار دادم ، در باز بود.دیگه طاقتم تموم شده بود .

سلام کردم. دیگه یقین داشتم تنهاییم. ضربان قلبم از شماره خارج شده بود.

پاهام توان جلو رفتن نداشت. رفتم داخل و کنار در ایستادم ، به محیط خیره شدم. سلام دادم و رفتم جلوتر، واقعا تنهای تنها بودیم. بعد از 6 ماه به در بسته خوردن  و انتظار کشیدن امروز همون موقعیتی که می خواستم رو داشتم.

دیگه با قدرت عقل و دل می خواستم همه چیز رو بگم و عقده هامو باز کنم .

«بِ» بسم الله رو نگفته نتونستم طاقت بیارم و اشک هام جاری شد. یه خورده که رفتم جلوتر ، دوباره دیدم، دوباره دیدم همون چیزی رو که منتظرش بودم همون کسی رو که براش . . .

جلوتر که رفتم دیدم آره خودشه ، بازم مادرش عکس «گلش» رو آورده گذاشته اونجا

آره باز بی اختیار . . . ادامه مطلب...

آسمان انگار
غمی در دل نهفته دارد و گویی به انتظار نشسته تا با صدای غرش ابرهای دوردست چشمی
به اشتیاق تر کند و جانی ارزانی زمین دارد.

آری طبیعت
دوستان عاشق دریا ، آری نقاشان زیبای صحنه ی وهم ، آری ای دلاوران عرصه ی خسم ،
آری تمام قصه های و غم های آسمان با از دست دادن آبی و زندگی بخشیدن به زمین تسکین
می یابد و تسکین غم های آسمان تسکین خشکی زمین است و اعطای رحمت به زمینیان ، آری
تنها فرصت آزادی و رهایی از زندان تاریکی ها و فتنه ها ، بخشش است .

آری بخشش
به هر آنکه تو را برای نیل به هدف و مقصود خود دوست می دارد حتی اگر بی وفایی های
روزگار تو را رنجانده باشد؛ بخشش اشک های آسمان تو را به یاد خلقتی عظیم می اندازد

.... و چه
اندک اند پند آموزان

خدا نگه دار...

راوی