آسمان دلم چند روزیست که بارانیست.

ابرها بر فراز کوه ها به پهنه وجودم نزدیکتر شده اند و باز اسرار عجیبی برای ناله کردن دارند.

ودر  آن دور دست بر فراز کوه های آرزوهایم یک نهال کوچک و سبز سر از خاک بیرون آورده و به خورشید سلام می گوید.

و دلم همچنان بارانیست.

بارانی به سرعت گذار یک خرگوش از کنار چمن گاهی برای گریز از دست عقاب های تیز پرواز

و هنوز باران می بارد . . .

در کنار آن جوانه نو، همچنان آفتاب نوازشگر محیط رویایی اوست و فراز قله چه دست نایافتنی.

وهنوز بر دشت خشکیده ی دلم ابرها اسرار بر ریزش تمام وجود خود دارند

و چند روزیست  برای دیدن خوشید انتظار را غنیمت شمرده ام و برای رسیدن برفراز قله ی کوه آن نهال سبز، سنگینی بار کوله ام را بر دوشم احساس می کنم.

و چه آرامش بخش است این راه پیمایی . . .

به نام او

آری برای هر آغازی تنها ادعایی کافیست و تنها راه رسیدن اجابت، خواست و روزی شدن.

و تدبیری عظیم و  دستی توانا از آن پس دیوارهای زمان در کنار رودخانه ی امید رسیدن را تقدیرقرار داد.

و تقدیر را قراردادی برای پایان انتظار.

و امسال همان روزی که هیچ اثری از عبور نبود و ساکن تر از همیشه .

تنها و با دوستان به یاد ما بودند و تنهای تنها در انتظار حضور.

و چه خوش پیغامی بود.

توان حضور در کنار آرزوهای شیرین امیدواران و در همان لحظه که حضور را در ورای زندگی خاک به احساس جنون حس کردم.

در آن آتش ، پایان انتظار آبی بود بر دل منتظر خاک زده ی من.

و چه خوش خواهد بود همان روز که شما در کنار پدران خود و به فرماندهی لشکری ، انتظار را به حضور تبدیل کنید.

ای خورشید روزهای تاریک قلب من....