نگاهت آسمان را جابجا کرد

                 حضورت دیدگان را بی‌صدا کرد

                                        تمام آسمان را، یک صدایت

                                                         صدایت آسمان را بی‌ریا کرد

ریایی که زمین را گرم میکرد

                      زمین از آسمان‌ها دور می کرد

                                           نگاهت گر زمین انداز بودی

                                                      تمام این دو عالم شاد می کرد

درسته عـــــاشــــق شدم ولــــــــی عاشقی هم راه و رسمی داره، گاهی برای آسایش و خوشی عشقت باید قید خیلی چیزها رو حتی خودش رو بزنی!

آره رسم زمونه گاهی اوقات ایجاب می کنه که توی فراق زندگی کنی تا عاشق بمونی!

البته راه‌های رسیدن به اون هم کم نیست!

آره طبق قول و قرار قبلی، باید راه رو سریعتر طی کنم، درسته یه 3 - 4 ماهی عقب افتادم؛ ولی میشه جبران کرد. حالا باید ببینم توی فرجه‌ها، بعد امتحان‌ها، کی می تونم درست و حسابی بشینم کنارش و تمومش کنم، آخه دیگه خودم شرمنده شدم، قول و قرار الکی گذاشتم و بعد هم ...

آره قول و قرار، قول و قراری که فقط بین خودمون بود و باز من ِ ... همه چیز رو خراب کردم.

طبق معمول بدقولِ،بدقولِ، بدقول ... من بودم و باز هم چیزی به من نگفت جز، « باز هم همراهت هستم ولی حواست باشه اینبار کنار بری و شونه خالی کنی، دیگه نمی تونی من رو ببینی، آره شاید دیگه نتونی من و ببینی ».

حالا دیگه برای شروع و ادامه دادن باید بهترین زمان رو انتخاب می کردم، چون به محض اینکه دوباره کم کار باشم و نتونم کار رو تموم کنم دیگه راه برگشتی شاید نباشه، حتی با گریه و زاری؛ ولی تا شروع حرکت و رفتن زمان با منه ولی نباید جوری هم بشه که از این عقب‌تر باشم که امکان نبودن و ندیدن بالاتره...

پس قوت و یاری رو باید یه جور نگه دارم و صبر کنم .... ولی نه صبر ایوب ... یه صبر برای اینکه آینده رو خراب نکنم، برای خودم و برای خودم و چشم انتظارها.

پس

یا علی

ولله مع الصابرین...