لحظه های عمرم در تکاپوی جنون،

آسمان را می دید و به ستاره خندید

و دوباره انگار نسیم می پرسید

              حال و احوال نگاه !!!!؟

و نگاهم اینبار سوی دستان تو بود

                       سوی آماج جنون،

                          سوی سرشاری نور

    بودن من

            بودن تو

لحظه ها در گذر،

               و دعاها سرشار

                               آخرین نور دعا

                          زمزمه ی، عشق تو بود.

نگاهت آسمان را جابجا کرد

                 حضورت دیدگان را بی‌صدا کرد

                                        تمام آسمان را، یک صدایت

                                                         صدایت آسمان را بی‌ریا کرد

ریایی که زمین را گرم میکرد

                      زمین از آسمان‌ها دور می کرد

                                           نگاهت گر زمین انداز بودی

                                                      تمام این دو عالم شاد می کرد