سلام

یه 2 متن قبلی جامونده بود گفتم شاید خالی از عریضه نباشه بنویسم.

دومیش:

    و حالا بعد از چند ماه رضا صادقی می خواند و من می نویسم، بالاخره موفق شدم گندم رو جمع و جور کنم، البته خودم که نه ...

امیدوارم دیگه اشتباه نکنم، آخه خیلی وقته این چشم لعنتی فقط به مقایسه می چرخه،چقدر می خوام آرامش و یادش بدم، ولی موفق نمی شم، 45 روز جوارنشین موسی الرضا (ع) بودم، ولی باز هم ...اصلا نمی دونم چه جوریه نمی تونم بخوام که ای بابا ردیفش کنین دیگه...

هرجا پیش قدیمی هایی که من و می شناسن می شینیم، بعده یه خورده صحبت می گن: خوب دیگه وقتشه ها، ولی اونیکه باید بگه وقتشه ....

آخرم می ترسم خودم مجبور بشم بگم، از این کار اصلا خوشم نمی یاد، ولی امیدوارم مجبور نشم.

حالا یه مدته وارد مصونیت شدم، ولی این خودش یه آفته، اگه شعورم نکشه و یه جایی هنگ کنه و بازم نخ آبرو شل بشه و ... دیگه بدجوری آبروریزی میشه.

امیدوارم همچنین چیزی پیش نیاد ...

                                          امیدوارم ...

                    والله مع الصابرین...