امروز  ظهر بود وقتی از کنگره برمی گشتیم رفتیم امامزاده عبدالله سر مزار شهداء تا اطلاعات رو کامل کنیم. موقع برگشت صحنه ای توجهمون رو جلب کرد.

  یه  مادر روی زمین نشسته و کنار قبر شهیدش زیر لب نجوا می کنه.

توجهمون جلب شد و رفتیم جلو...

 سلام مادر، بسم الله الرحمن الرحیم ، الحمد و ...  بسم الله الرحمن الرحیم  ، قل هو الله احد ..... صدق الله العلی العظیم.

مادر پسرتونن ؛

 آره 20 – 19 سالش بود که رفت جبهه ، 4-3 ماه مونده بود به سربازیش که از طرف بسیج اعزام شد، اومد گفت دارم می رم جبهه حلالم کنید، بعد هم که سربازیش شروع شد، یک ماهی مونده بود سربازیش تموم بشه، خبر شهادتش بهمون رسید.

خوابش رو هم می بینید؟

هــــــــــــــــــــی کدومش؟!!

آهی که مادر کشید نشان از خاطراتی بود که با پسر عزیزش توی تمام سالهای نبودنش داشت.

دست های شکسته و پاهای خسته مادر نشان از سختی روزگاران گذشته بود .

مادر خاطره ای از کودکی حسنش گفت و دوباره دست تقدیر روزگار را به ما نشان داد و خندید.

موقع رفتن بود که فهمیدیم مادر عازم خانه ی خداست. تازه فهمیدیم زمزمه های مادر با حسنش برای چی بود. مادری که می گفت دوست داشتم تمام فرزندانم شهید راه اسلام و انقلاب می شدند مثل امام حسین (ع)

مادر آمده بود تا به حسنش بگوید : مادر جان حلالم کن؛ بخاطر تمام روزهایی که در بالینم پروراندمت، برای تمام آرزوهایی که برایت داشتم، برای تمام مهری که به تو سپردم و ....

حلالم کن مادر حالا که .....

نمی دانم و دیگر حتی نمی توانم بنویسم از شایدهای مادر با حسنش.

شاید در آنی تمام زیبایی هایی که به او بخشیده بود و به او آموخته بود را مرور می کرد و زیر لب می خواند

حسنم حلالم کن مادر

    و حالا من می گویم مادر جان تو را به عزیزت مرا حلال کن بخاطر تمام آن حق هایی که از شما به گردن من بوده و انجام ندادم.

                                                                                حلالم کنید...