در امیدم، در عبورم، آرزوهایم برایم خستگی ها را به دنبال رفیقی خسته از میدان به در کرده. چه احساس عجیبی، چه شوری دارد این لحظه ی سخت گریبان گرفته و هر لحظه به سویی می کشد این دل را به تونای عبور به بازیچه ی شور، به عشق حضور، تک و تنها زیر باران، لحظه ها را خیسِ خیس می توان احساس کرد.

و چه زیبا گریست و چه زیبا خواند که من، تو را به تمام آشنایان زندگی به خدا بیشتر دوست می دارم.

و لحظه های تنهایی و سکوتم را به فکر، برای آینده رویاهای تو در کنار خود، سپری می کنم.

و چه آبی و بی کران بود و چه لطف عظیمی داشت خدای قصه های من و تو.

در عبور از لحظه ها برای طولانی شدن گزارهای سرنوشت مشترک من و تو، لب های به هم چسبیده ی ابرهای بارانی را خونینِ خونین می بینم

و چه آهی از نهاد به خاطر نباریدن ها...