سحرم صبح ها را برای رسیدن به تنها یاد تو سپری می کنم و هر شب که سر بر بالین می نهم از فرط خستگی روز، بی حال و خسته، تنها، بی دغدغه ی روز سر بر بالین می نهم و نمی توانم حتی فکر کنم چرا امروز هم . . .

صبح ها را که بی خیال تو و هر روز را بی خیال صبح ها سپری می کنم، برای یاد تو هم جایی در ذهنم خالی نمی ماند.

نمی دانم چرا سال ها را فراموش کرده ام. نمی دانم چرا خاطرات را به آب سپرده ام و نمی دانم چرا اینقدر سر در گم لحظه های عبوریم.

یادآوری خاطرات برایم سوزآور شده و لحظه ها هم انگار نه انگار گذار می کنند.

نمی خواهم، فراموشی ها را، برای خوبترین های دوران زندگییم. ولی انگار گنجایش صفحات ذهن هم کافی نیست و گه گاه عادت های شیرین زندگانی من بدون حتی یکبار مرور پاک می شود و آلایش و ناپاکی جایگزین آن زیبایی ها می شود.

کوه هم که بود شاید خم می شد از این همه بدی های جدید آمیخته در این جان بی حال و خسته.

راههای آسمانی شدن را می پیمودیم که ناگهان لغزشی کوچک باعث فاصله ها شد و حال . . .

افسوس دوران گذشته

که آن هم روزهاست، کم رنگ تر از همیشه

از پس بی خیالی های نگاهم،به دروغ فاصله ها را نزدیک تر نشان می دهد.

و باز . . . .