آسمان دلم چند روزیست که بارانیست.

ابرها بر فراز کوه ها به پهنه وجودم نزدیکتر شده اند و باز اسرار عجیبی برای ناله کردن دارند.

ودر  آن دور دست بر فراز کوه های آرزوهایم یک نهال کوچک و سبز سر از خاک بیرون آورده و به خورشید سلام می گوید.

و دلم همچنان بارانیست.

بارانی به سرعت گذار یک خرگوش از کنار چمن گاهی برای گریز از دست عقاب های تیز پرواز

و هنوز باران می بارد . . .

در کنار آن جوانه نو، همچنان آفتاب نوازشگر محیط رویایی اوست و فراز قله چه دست نایافتنی.

وهنوز بر دشت خشکیده ی دلم ابرها اسرار بر ریزش تمام وجود خود دارند

و چند روزیست  برای دیدن خوشید انتظار را غنیمت شمرده ام و برای رسیدن برفراز قله ی کوه آن نهال سبز، سنگینی بار کوله ام را بر دوشم احساس می کنم.

و چه آرامش بخش است این راه پیمایی . . .