لحظه ها می گذشت و انتظار به سر آمده و پاوه مقر اولین اشک های منتظران شد و چه زیبا بود کشش و سستی پاها...

و چه زیبا بود اشک ها و ناله ها....     نمی دانستم این وضع از چه بود...

   راوی شروع به بیان اعجاز کرد... و دل به تنگ آمد...

عقل پشت در شیون می کرد که به ولله دیدم چه بود، فهمیدی...   و باز دل ها شکست....

    آن موقع بود که به چشم دیدم، یه روح احساس کردم و به تن ....

      به تن لرزان و گریان در پشت بام      ....        و در آن لحظه بود که حضور ناظران را احساس کردم...

و روز پسین در راه رسیدن به پاکان فرا از اندیشه و توان افکار در کنار سنگ های به خون آلاییده و گل های سرخ و سفید به کنار تمام بیان های عاشق و دل شکسته و تمام نگاه های شسته شده به آب دل و اندوه

   و در آن هنگام به همراه جمعی که شاید برای دل و شاید به ناخداگاه و شاید به نیاز همراه گشته بودند و سرود دل می خواندند و به نیاز روح سرشار خود پاسخی میدادند که از توان کلام خارج است.

  و در این هنگام بود که پس از نماز، دل سوی به روی میزبان، روانِ پایان انتظار بودیم....

دل به خاک سپرده بودبم و روح را پرواز می دادیم. لحظه ها چه زود می گذشتند و وصال چه نزدیک بود، طاقت و توان به جان رسیده بود، دیگر سوزش مغز در دل تاثیر نداشت و عقل کلید را به دل سپرده بود و در کناره نظارگر اعجاز بود...

    آه چه زیبا بود ورود با عهد

        .... روز شمار هفت های انتظار...